Priča sa III konkursa za najbolji putopis starijih osoba „Draganova nagrada“ u kategoriji „Najbolja priča o putovanju u inostranstvo“.
Otvaranjem Google oglasa na ovoj strani pomažete rad Penzina. Hvala vam unapred!
Fotografija: Velika džamija u Damasku, detalj
Šetajući Damaskom bila sam uzbuđena. Pa to ja šetam prvim naseljenim gradom sveta! Pre mene tim kamenim ulicama vladaju Jermensko, Rimsko, Vizantijsko, Tursko i još koje kakva carstva. U srednjem veku, hrišćane potiskuje Islam i danas je Damask centar Islama.
Da je to tako svedoči džamija treća po važnosti za muslimanski svet posle Meke i El Akse u Jerusalimu. Omajada džamija sa tri minareta dominira centrom, i od nje se šire bazari. Stari suk sa malim pretrpanim radnjama začina, voća, keramike, slonovače, damasta, po čemu je i grad dobio ime. Tu su i cele ulice sa radnjama punih nakita od zlata i srebra, optočenog dragim kamenjem i biserima, i filigranski urađenim đinđuvama.
Omajada džamija nije građena kao islamska bogomolja već kao hrišćanska crkva koju je izgradio vizantijski car Teodosije. U jednom periodu, u njoj su se molili i muslimani i hrišćani. Džamija ima tri minareta, jedno nosi ime Isusa Hrista. Ona danas čuva grob Jovana Krstitelja, kojeg muslimani smatraju za svog proroka.
U Damasku, žena ne ide na javna mesta bez muškog pratioca i zato u džamiji ima najviše žena koje bose sede na ćilimima i tiho razgovaraju posle molitve.
Palata Azem bila je palata guvernera Damaska pre 250 godina, sada je tu Nacionalni muzej umetnosti i folklora gde se posetioci dive nakitu i nošnji. Tu su prizori iz običnog života (oprema i haljine za odlazak u Meku, šatori za odmor, oružje i stari zanati). U okviru palate su lepo uređeni parkovi sa fontanama i mozaicima.
Istorija hrišćanstva počinje u najstarijem gradu na svetu pre 2000 god. kada je apostol Pavle, tada rimski građanin, prihvatio hrišćanstvo. Rimskom građaninu Salvu pomogao je Ananije i u svojoj kući ga krstio kao Pavla. Ta kuća postala je prva crkva u Damasku. Od tada Pavle je putovao i širio Hristovu veru. Ulica Prava koja vodi do te crkve duga je sedam kilometara i deli Damask na dva dela.
Grad ima sedam kapija, ali najpoznatija je Bab Kisan kapija preko koje su apostola Pavla hrišćani spustili u velikoj korpi i spasili od neprijatelja.
Na 40 kilometara od Damaska, u južnoj Siriji, na 1600 metara nadmorske visine, nalazi se aramejsko selo Malula. Njegovi stanovnici govore i mole se na aramejskom jeziku kojim je govorio i Isus. Tu možete kupiti kao suvenir kasetu sa molitvom na aramejskom. Tu se nalazi i ikona Jovana Krstitelja sa prekrštenim nogama koja je obišla svet.
Malula je poznata i po crkvi Svete Tekle. Nju je krstio Apostol Pavle na svom prvom misionarskom putu.
Na 200 kilometara od Damaska, nalazi se i drevni grad Palmira, grad na putu svile, kojem su Rimljani dali ime po palmama.
Na putu ka Palmiri, kroz pustinju Šam, nailazite na Bagdad-kafe mesto gde je snimljen i istoimeni film, a gde se obavezno pije jaka crna kafa sa čudnim začinom kardamom.
Grad počinje hramovima posvećenim vrhovnom bogu Baalu i bogovima sunca i meseca Jarhibolu i Aglibolu, a nastavlja se glavnom ulicom sa senatom, pozorištem, agorom, termama, i hipogejama (grobnicama). Iznad grada nalazi se palata arapske kraljice Zenobije, potomka Kleopatre, koja je morala da napusti svoj presto okovana u zlatne lance, po naređenju Marka Aurelija. Danas se tu nalazi hotel „Zenobija“ gde u hladu pijete piće i razmišljate o nesrećnoj sudbini kraljice Zenobije.
Kad ste već ovde, posetite i najveću srednjevekovnu krstašku tvrđavu Krak De Ševalje. Ovu tvrđavu podigli su vitezovi Sv. Jovana. U okviru tvrđave nalaze se staje za konje, prostorije za pečenje hleba, cisterne za vodu, crkva, dvorane za vitezove, odvodi za kanalizaciju, kupatila, magacini za hranu. U unutrašnjosti tvrđave je i jezero za punjenje kanala oko tvrđave. Tvđavu je osvojio mameluški sultan Bajber. Danas je ona tako dobro rekonstruisana da imate osećaj, dok je obilazite, da će proći pored vas sluga sa pladnjem tek ispečene mirisne divljači, i nestati iza ugla, ili će tu pored vas pozirati neka dvorska dama.
Damask ću pamtiti i po restoranima sa nacionalnom kuhinjom. Oni se nalaze po podrumima starog grada daleko od gužve, galame i žege. Izgledaju kao velike starinarnice sa vitrinama punim nakita, nameštaja, sabljama i slikama po zidovima, sa malim tronošcima za sedenje i velikim bakarnim poslužavnicima kao stolovima. Hrana se sastoji od puno salata, sireva i povrća, a služite se sami uz neizbežne baklave sa sirupom od ruža na kraju. Muzika je tiha, prijatna uz obaveznu fontanu-šedrvan koji daje dodatnu svežinu i seća na stare sretne dane bogatih sultana i emira.
Znam sigurno da su mnogi od vas maštali o Damasku dok su kao deca slušali priče o ovom gradu.