U vreme kada je Novi Beograd nastajao u današnjem obliku arhitektonski planovi crtani su „perima“ koja su umakana u bočice sa tušem – slično kao što smo pisali na papirusu ili na pergamentima u Srednjem veku.
U vreme kada je Novi Beograd nastajao u današnjem obliku – nakon Drugog svetskog rata, usvajanjem novog urbanističkog koncepta i napuštanja postepenog širenja Beograda preko Starog sajmišta – urbanistički i arhitektonski planovi crtani su na papirima, metalnim „perima“ koja su umakana u bočice sa tušem. Dakle, slično kao što smo pisali na papirusu u drevnom Egiptu ili na pergamentima u Srednjem veku.
Zatim su „došli“ rapidografi, ali su i dalje ostali papiri. Svaka osnova, svaki presek, svaki detalj, morali su biti nacrtani iznova, i to, u nekoliko kopija, od kojih su neke zatim korišćene na samom gradilištu. Svako slovo pisano je šablonima ili letrasetom. Ali, Novi Beograd je i tako izgrađen u tolikom obimu, i takvom brzinom, koji su za Srbiju danas praktično nemogući.
Danas se arhitektonski planovi crtaju na računaru, detalji i osnove se kopiraju iz gotovih fajlova, preseci se automatski dobijaju sa nekoliko „klikova mišem“, kopije planova štampaju se i kopiraju za svega nekoliko sekundi ili minuta, a svi brojevi i slova nastaju jednim klikom tipke na tastaturi.
Pa opet, danas su arhitekte i dalje neprekidno „u škripcu“ sa vremenom, sa rokovima, sa ispravkama… Šta bi se danas dogodilo sa rokovima i gradnjom da svaki papir mora biti nacrtan rukom? Kako je moguće da dva toliko različita procesa rada daju relativno isti rezultat?